Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

ΑΓΚΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ BEACH LEDGERING

ΑΓΚΙΣΤΡΙΑ ΣΤΟ BEACH LEDGERING


  Στο συγκεκριμένο άρθρο θα αναλύσουμε τον ρόλο των αγκιστριων στην τεχνική του beach ledgering, αλλά και το πως θα επιλέξουμε τα κατάλληλα αγκίστρια, έτσι ώστε να εξασφαλισουμε όσο το δυνατόν υψηλότερη απόδοση στις αρματωσιές μας. Προτού όμως ''πέσουμε στα βαθιά'' θα ήθελα να αναφέρω κάποιες γενικές πληροφορίες πάνω στην μορφολογία και τα χαρακτηριστικα του αγκιστριού.

Θυμάμαι παλιά, όταν η τεχνική του casting ήταν ακόμα άγνωστη στην Ελλάδα, όλοι πηγαίναμε με δυο τρεις πετονιές τυλιγμενες σε καρούλια και ψαρεύαμε στα λιμάνια η στις ακτές. Κανείς δεν έδινε σημασία στα αγκίστρια, παρά μόνο στο νούμερο τους. Πλέον αν μπούμε σε ένα κατάστημα με είδη αλιείας θα δούμε τοίχους ολόκληρους γεμάτους με αγκίστρια όλων των ειδών το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικα, μορφολογία, σκοπό και την δικιά του υπογραφή από τον κατασκευαστή του, ο οποίος υπόσχεται άριστη ποιότητα, αντοχή και απόδοση. Πως όμως καταλαβαινουμε ποιο αγκίστρι μπορεί να αντεπεξέλθει στην τεχνική ψαρέματος που ασκούμε; Θεωρώ ότι ο όρος ''νούμερο αγκιστριού'' είναι γνωστός. Όσο μεγαλύτερο είναι το νούμερο, τόσο μικρότερο είναι το αγκίστρι και αντίστροφα. 


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αναλύοντας την μορφολογία ενός αγκιστριού. Ένα αγκίστρι, όπως δείχνει και παρακάτω η εικόνα, αποτελείται από: το στέλεχος, το μάτι, την κύρτωση(νούλα), το μπροστινό μήκος, την αιχμή, το άνοιγμα, τον λαιμό και την ακίδα. 























Το κάθε ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικα διαφοροποιεί το αγκίστρι από τα υπόλοιπα και το εξειδικεύει πάνω σε διάφορες τεχνικές ψαρέματος αλλά και ψάρια. Για παράδειγμα αγκίστρια με μακρύ στέλεχος χρησιμοποιουνται κυρίως για σκωληκοειδή δολώματα, αγκίστρια με κοντό στέλεχος χρησιμοποιουνται όταν θέλουμε το κύριο χαρακτηριστικο της αρματωσιάς μας να είναι η διακριτικοτητα καθώς το αγκίστρι καλύπτεται πιο εύκολα από το δόλωμα. Ακόμη, αγκίστρια με μικρο άνοιγμα και μακρύ στέλεχος χρησιμοποιουνται για το ψάρεμα ψαριών με μαλακό ουρανίσκο(πχ μουρμουρια) ενώ αντίθετα αγκίστρια με μεγάλο άνοιγμα και μικρο στέλεχος χρησιμοποιουνται για το ψάρεμα δύσπιστων ψαριών με σκληρό ουρανίσκο(πχ τσιπούρες).

Τώρα τελευταία παρατηρώ και αγκίστρια με διάφορα χρώματα μπλε, κόκκινα κτλ. Ακούω ότι έχουν χρώμα ώστε να μην φαίνονται το βράδυ μέσα στο νερό η να μην γυαλίζουν την ημέρα. Προσωπικά διαφωνώ με την παραπάνω λογική και θεωρώ εντελώς άσκοπο τον χρωματισμό των αγκιστριων, καθώς ένας από τους βασικούς κανόνες του beach ledgering είναι το αγκίστρι να καλύπτεται πλήρως από το δόλωμα. Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος ένα αγκίστρι να έχει χρώμα, όταν αυτό πάνω στην αρματωσιά δεν θα φαίνεται καθόλου; Ίσως τα μόνα χρώματα που θα μπορούσαν να τραβήξουν λίγο την προσοχή μας είναι το nickel και το μπρούτζινο, καθώς δεν σκουριάζουν τόσο εύκολα από το νερό.

Σημαντικό ρόλο παίζει και το υλικό κατασκευής ενός αγκιστριού, καθώς επηρεάζει την αντοχή του, την παρουσίαση του δολώματος και την διακριτικοτητα της αρματωσιάς μας. Θα περιοριστώ σε δυο υλικά, το Carbon και το ατσάλι.

Carbon: Τα αγκίστρια από carbon χαρακτηριζονται από εξαιρετική αντοχή και μικρο βάρος παρουσιαζοντας έτσι το δόλωμα πολύ πιο φυσικά.
Ατσάλι: Τα αγκίστρια από ατσάλι χαρακτηριζονται από μέγιστη αντοχή και μεγάλο βάρος. Χρησιμοποιουνται κυρίως για χοντρά δολώματα με σκοπό το ψάρεμα μεγάλων ψαριών, γεγονός που τα καθιστά ακατάλληλα για την τεχνική beach ledgering.

Τέλος προτού περάσω στο κυρίως θέμα, θα ήθελα να τονίσω κάποιους παράγοντες που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν πριν την επιλογή ενός αγκιστριού. Αυτοί οι παράγοντες είναι:
  • το είδος του δολώματος που θα χρησιμοποιησουμε, το μέγεθος και την ανθεκτικοτητα του.
  • τα ψάρια που θέλουμε να ψαρέψουμε, την ανατομία και την συμπεριφορά τους.
  • τον τύπο των επιθέσεων των ψαριών(σποραδικές η συνεχές). Στις σποραδικές επιθέσεις χρησιμοποιουμε αγκίστρια με μεγάλο νούμερο που χαρακτηριζονται από μικρο βάρος και διακριτικοτητα. Αντίθετα στις συνεχές επιθέσεις χρησιμοποιουμε αγκίστρια με μικρο νούμερο και μεγάλη αντοχή.
  • τις καιρικές συνθήκες.
  • την διαφάνεια του νερού.
  • την μορφολογία του βυθού.
Πιστεύω ότι ,αφού δημιουργηθηκε μια γενική εικόνα της μορφολογίας των αγκιστριων και των χαρακτηριστικων τους, μπορούμε να εξειδικευτουμε πάνω στην χρήση τους στην τεχνική beach ledgering.

Τα αγκίστρια με λεπτό στέλεχος είναι αυτά που χρησιμοποιουμε αποκλειστικά στην τεχνική beach ledgering. Ο λόγος είναι τα λεπτά και ευαίσθητα δολώματα που χρησιμοποιουμε καθώς θέλουμε να παραμείνουν ζωντανά μέσα στο νερό και να διατηρήσουν, τα πλούσια σε θρεπτικά στοιχεία, υγρά τους. Το νούμερο που θα χρησιμοποιησουμε θα είναι από 4 έως 12, ανάλογα με το μέγεθος των ψαριών που ψαρεύουμε. Τα μορφολογικά χαρακτηριστικα του αγκιστριού(ίσιο, στραβό, μακρυλαιμο, κοντολαιμο, κυκλικό κτλ) παρουσιαζονται στην παρακάτω εικόνα.





Ας αναλύσουμε τα παραπάνω χαρακτηριστικα:

Λεπτό στέλεχος: Αγκίστρια με λεπτό στέλεχος είναι κατάλληλα για ''απαλά'' ψάρια που έχουν μικρο στόμα και σαρκώδη χείλη.

Χοντρό στέλεχος: Αγκίστρια με χοντρό στέλεχος είναι κατάλληλα για ψάρια που έχουν σκληρούς ουρανίσκους, δυνατά σαγόνια και γερά δόντια.

Κοντό στέλεχος: Αγκίστρια με κοντό στέλεχος είναι κατάλληλα για δύσπιστα ψάρια καθώς καλύπτονται εύκολα από το δόλωμα.

Μακρύ στέλεχος: Αγκίστρια με μακρύ στέλεχος είναι κατάλληλα για μεγάλα δολώματα(πχ ολόκληρα σκωληκοειδή). Επίσης προστατεύουν το παραμαλο από τα σαγόνια των ψαριών. Η ύπαρξη αρπαδιου στο στέλεχος ενός τέτοιου αγκιστριού προσφέρει καλύτερη σταθερότητα του δολώματος κατά την ρίψη της αρματωσιάς.

Crystal: Αυτά τα αγκίστρια είναι κατάλληλα για σκωληκοειδή δολώματα και μάλιστα όταν αυτά δολώνονται ολόκληρα. Η στενή τους μύτη όμως απαιτεί γρήγορο κάρφωμα του ψαριού.

Μύτη παπαγαλε/Beak: Αγκίστρια με μύτη παπαγαλε δίνουν την δυνατότητα ενός τέλειου καρφώματος του ψαριού.

Μύτη στραβή: Αγκίστρια με στραβή μύτη(δεξιά η αριστερά) είναι κατάλληλα για δύσπιστα ψάρια τα οποία κρατάνε το δόλωμα στο στόμα τους προτού το καταπιούν.

Αιχμή κωνική: Αγκίστρια με κωνική αιχμή εισχωρούν πολύ πιο εύκολα στην σάρκα των ψαριών.


Θα έλεγα ότι το αγκίστρι που εκπροσωπεί το beach ledgering είναι το αγκίστρι τύπου Aberdeen 4-12 με μεγάλο στέλεχος, μεσαίο άνοιγμα, στραβή μύτη και αρπαδι. Είναι το τέλειο αγκίστρι για δύσπιστα ψάρια, όπως τα μουρμουρια, που κρατάνε το δόλωμα στο μικρο και μαλακό στόμα τους προτού το καταπιούν. Πρέπει να τονιστεί όμως ότι το συγκεκριμένο αγκίστρι δεν είναι κατάλληλο για το ψάρεμα της τσιπούρας. Σε αυτή την περίπτωση χρησιμοποιουμε αγκίστρι με χοντρό και κοντό στέλεχος, μύτη παπαγαλε και μεγάλο άνοιγμα.

Πιστεύω ότι ανάλυσα πλήρως το θέμα και ότι πλέον μας είναι εύκολο να επιλέξουμε τα σωστά αγκίστρια, ώστε να εξασφαλισουμε την διακριτικοτητα, αντοχή και την μέγιστη απόδοση των αρματωσιών μας όταν ασκούμε την τεχνική beach ledgering. Για τον τύπο του αγκιστριού που χρησιμοποιουμε για κάθε είδος ψαριού θα αναφερθώ σε άλλα άρθρα τα οποία θα περιγράφουν αναλυτικά όλη την διαδικασία ψαρέματος του συγκεκριμενου είδους.





GREEK CASTERS









Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΜΟΝΟΔΟΛΙ / ΜΑΝΑ

ΜΟΝΟΔΟΛΙ / ΜΑΝΑ



Μονοδολι
Μανα












Πρόκειται για ένα εξαιρετικό δόλωμα που ανήκει στην κατηγορία ''σκωληκοειδή''. Το σώμα του έχει χρώμα κρεμ-κίτρινο με αντανάκλαση φωσφοριζε. Στο εσωτερικό του έχει υγρά πλούσια σε διάφορα οργανικά στοιχειά και φώσφορο. Ζει μέσα στην άμμο και συναντάται στη Μεσόγειο και στον Ατλαντικό. Πρέπει να διευκρινιστει ότι η διαφορά μεταξύ μονοδολι και μάνας ευθύνεται αποκλειστικά στο μέγεθος και την συντήρησή τους. Η διεθνής ονομασία του είναι ''Bibi'', ενώ στην Ελλάδα είναι γνωστό και ως ''Χαλκιδεικο''. Το μονοδολι έχει μέγεθος περίπου 5-6 εκατοστά, ενώ η μάνα είναι πολύ μεγαλύτερη. Προσωπικά πιστεύω ότι το μονοδολι είναι πολύ πιο κατάλληλο δόλωμα όσον αφορά το beach ledgering και το surfcasting.

Είναι ένα δόλωμα κατάλληλο για κάθε εποχή και καιρική συνθήκη, είτε είναι μέρα είτε νύχτα. Ενδυκνειται όμως για βραδινό ψάρεμα λόγω της φωσφοριζε αντανάκλασης που έχει. Το μονοδολι έχοντας ένα αρκετά σκληρό και ανθεκτικό σώμα, αντέχει στα δυνατά πετάγματα και στα τσιμπήματα-επιθέσεις των μικρών ψαριών.

Η αντοχή, τα πλούσια σε οργανικά στοιχεία και φώσφορο υγρά, η φωσφοριζε αντανάκλαση αλλά και η εύκολη εύρεσή του καθιστούν το μονοδολι άριστο δόλωμα με εξαιρετικές επιδώσεις, τόσο στο beach ledgering, όσο και στο surfcasting, ιδιαίτερα όταν τα ψάρια που κυνηγάμε είναι μουρμουρια, λαβράκια, τσιπούρες και σαργοί

Η συντήρησή του γίνεται στους 10-14 βαθμούς Κελσίου μέσα σε θαλασσινό νερό για αρκετές μέρες. Πρέπει να τονιστεί ότι η μάνα έχει διαφορετικό τρόπο συντήρησης.

Τα αγκίστρια που θα χρησιμοποιησουμε θα είναι τύπου Aberdeen με μεγάλο κορμό και στενή κύρτωση(μικρο άνοιγμα). Το νούμερο που θα επιλέξουμε εξαρτάται από τα ψάρια που κυνηγάμε και το είδος των επιθέσεων(σποραδικές η συνεχείς), αν και θα πρότεινα αγκίστρια Aberdeen με νούμερο 4.0-6.0.

Προκειμένου να δολώσουμε το μονοδολι χρησιμοποιουμε ειδική βελόνα δολώματος. Καρφώνουμε το σκουλήκι από το κεφάλι και το περνάμε ολόκληρο στη βελόνα, προσέχοντας μην τρυπήσουμε το σώμα του. Στη συνέχεια το περνάμε πάνω στο αγκίστρι και το σπρώχνουμε απαλά πάνω στο παραμαλο μέχρι να δούμε την αιχμή του αγκιστριού να προεξέχει. Σε περίπτωση που τρυπήσουμε το σώμα το δόλωμα μας είναι άχρηστο καθώς θα χάσει πολύ γρήγορα τα υγρά του. Όσον αφορά τη μάνα, πρώτα θα δέσουμε πολύ σφιχτά με ελαστικό νήμα το σώμα της μάνας στο μήκος που διαλέξαμε και σε απόσταση 0.5 εκατοστά θα δέσουμε ξανά. Στη συνέχεια θα κόψουμε το σώμα μεταξύ των δυο κόμπων και θα δολώσουμε το κομμάτι της μάνας με ειδική βελόνα δολώματος.


GREEK CASTERS



ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ / ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ / ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ





Πρόκειται για ένα δόλωμα εισαγωγής με εξαιρετικές επιδώσεις που ανήκει στην κατηγορία ''σκωληκοειδή''. Το μέγεθός του φτάνει περίπου στα 35-40 εκατοστά και στο εσωτερικό του έχει ένα κοκκινωπό υγρό διάφορων οργανικών στοιχείων(αιμογλοβινη, φώσφορος). Τα παραπάνω χαρακτηριστικα το κάνουν ένα ακαταμάχητο θήραμα για όλα τα ψάρια. Ζει κυρίως στην άμμο και στα λασπώδη παλιρροϊκά νερά και μπορεί να επιβιώσει σε νερό με χαμηλή περιεκτικοτητα αλατιού και οξυγόνου. Το συγκεκριμένο σκουλήκι είναι γνωστό και ως ''καναδέζικο'' η ''bloodworm'' και συναντάται στις ανατολικές ακτές της Βόρειας Αμερικής, στον Καναδά και στις βόρειες ακτές της Γαλλίας.

Είναι ένα δόλωμα που χρησιμοποιειται σε κάθε εποχή, σε οποιαδήποτε καιρική συνθήκη είτε κατά τη διάρκεια της ημέρας, είτε της νύχτας. Από προσωπική εμπειρία το προτείνω για νυχτερινά ψαρέματα, αν και ακούω ότι την ημέρα ψαρεύει τσιπούρες. Το αμερικάνικο έχοντας ένα αρκετό σκληρό και ανθεκτικό σώμα, αντέχει στα δυνατά πετάγματα χωρίς να μας δημιουργήσει πρόβλημα, ενώ η μεγάλη του κινητικότητα ενισχύει την φυσική παρουσίασή του πάνω στις αρματωσιές μας.

Ψαρεύει εξίσου καλά σε κάθε τύπο βυθού, σε αμμώδη, σε βραχώδη, σε ανάμεικτο κτλ

Η αντοχή του ''αμερικανου'' και τα πλούσια σε οργανικά στοιχεία υγρά του, τον καθιστούν άριστο δόλωμα με εξαιρετικές επιδώσεις τόσο στο beach ledgering, όσο και στο surfcasting. Πραγματικά δεν υπάρχει ψάρι το οποίο μπορεί να αντισταθεί σε ένα τόσο πλούσιο σε θρεπτικά στοιχεία δόλωμα. Έχει φοβερή αποτελεσματικοτητα στο ψάρεμα της μουρμούρας, της τσιπούρας, του σαργού, του λαβρακα και του σπάρου. Ακόμα και ξακουστά ψάρια θηρευτές, όπως το γοφαρι, δεν χάνουν την ευκαιρία να επιτεθούν σε ένα τέτοιο δόλωμα.

Η συντήρηση του γίνεται στους 6-13 βαθμούς Κελσίου μέσα σε ψυγείο για 7-15 μέρες. Διατηρείται μέσα σε κουτάκι από φελιζολ με χοντροκοκκη άμμο και θαλασσινό νερό. Πρέπει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο σκουλήκι παρουσιάζει στοιχεία κανιβαλισμού, άρα αν θέλουμε να το διατηρήσουμε για πολλές μέρες θα πρέπει να το συντηρήσουμε κοντά στους 4 βαθμούς Κελσίου. Σε αυτή την θερμοκρασία το αμερικάνικο πέφτει σε νάρκη και περιορίζεται ο μεταβολισμός του.

Τα αγκίστρια που θα χρησιμοποιησουμε θα είναι τύπου Aberdeen με μακρύ στέλεχος, στενή κύρτωση(μικρο άνοιγμα) και μικρή διάμετρο, καθώς δεν θέλουμε να τραυματισουμε το δόλωμα. Το νούμερο τους εξαρτάται από το μέγεθος των ψαριών που κυνηγάμε και το είδος των επιθέσεων τους(σποραδικές η συνεχείς). Σε περίπτωση όμως που ψαρεύουμε δύσπιστα ψάρια με σκληρό ουρανίσκο(πχ τσιπούρα) το αγκίστρι θα πρέπει να έχει μικρή διάμετρο, κοντό στέλεχος και μεγάλο άνοιγμα. Ίσως είναι η μόνη περίπτωση όπου παραβιάζουμε τον κανόνα ''στα σκωληκοειδή δολώματα χρησιμοποιουμε αγκίστρια με μακρύ στέλεχος''.

Προκειμένου να δολώσουμε τον αμερικανο χρησιμοποιουμε πάντα ειδική βελόνα δολώματος. Τρυπάμε το σκουλήκι από την ουρά και το περνάμε ολόκληρο στην βελόνα, στην συνέχεια το περνάμε στο αγκίστρι μέχρι να φανεί η μύτη αφήνοντας πάντα ένα τμήμα της ουράς ελεύθερο ώστε να κινείται. Πολλοί συνηθίζουν να το δολώνουν σε κομμάτια. Διαφωνώ με την παραπάνω τεχνική δολώματος καθώς έτσι το δόλωμα χάνει την κινητικότητα του, την φυσική παρουσίασή του και τα πλούσια σε θρεπτικά στοιχεία υγρά του με αποτέλεσμα να μειώνεται σημαντικά η απόδοσή του.




GREEK CASTERS

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

ΨΑΡΕΜΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ BEACH LEDGERING

ΨΑΡΕΜΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ BEACH LEDGERING

 
 
 
Πραγματικά, πρόκειται για την αποθέωση του beach ledgering. Είναι ένα ψάρεμα που χαρακτηρίζεται από διακριτικότητα, προσοχή στην λεπτομέρεια, υπομονή και μεγάλες συγκινήσεις. Και ποιός δεν θα ενθουσιαζόταν όταν θα έβλεπε μια μεγάλη τσιπούρα πάνω στην αρματωσιά του.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Η τσιπούρα είναι γνωστή και ως ''βασίλισσα της θάλασσας''. Αυτο το όνομα δεν της δόθηκε τυχαία καθώς πρόκειται για ένα ψάρι που διακρίνεται από δύναμη, πονηράδα και καχυποψία. Απαντάται κυρίως σε ανάμεικτους βυθούς(άμμος, βραχάκια και φύκια) και τρέφεται με μύδια, καβουράκια, σκαρτσίνια, πορφύρες, σωλήνες, γαρίδες και διάφορα σκωληκοειδή. Από τα μέσα του Σεπτέμβρη μέχρι και τέλη του Δεκέμβρη η τσιπούρα πλησιάζει τις ακτές προκειμένου να αναπαραχθεί και τρέφεται κυρίως με όστρακα, καβουράκια, γαρίδες και σκωληκοειδή. Αφου τελειώσει ο κύκλος αναπαραγωγής της τότε κινείται προς τα ανοιχτά με μέγιστο βάθος τα 30m όπου τρέφεται κυρίως με ''μαλακά'' σκωληκοειδή. Οι κατάλληλες καιρικές συνθήκες για το ψάρεμα της τσιπούρας είναι άπνοια με ελαφρώς ανακατωμένη θάλασσα. Σε τέτοιες συνθήκες η τσιπούρα ψάχνει στον βυθό για διάφορα όστρακα ή σκωληκοειδή που έχουν μείνει εκτεθειμένα από τα ρεύματα.
 
 
Η περιοχή που θα διαλέξουμε για το ψάρεμα της τσιπούρας θα πρέπει να είναι παραλία με ανάμεικτο βυθό. Πολλές φορές όμως μπορούμε να ψαρέψουμε τσιπούρες και σε αμμώδη βυθό ή λιμάνια.
 
 
Τα καλάμια που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι καλάμια beach ledgering με 3.50m-4.20m μήκος, 100gr casting weight και fast action. Επίσης θα πρέπει να έχουν πολύ ευαίσθητες μύτες, ώστε να γίνεται αντιληπτό το ''πονηρό'' τσίμπημα της τσιπούρας. Ο μηχανισμός θα πρέπει να είναι αξιόπιστος με μεγάλη χωρητικότητα, δυνατός και γρήγορος. Οι ειδοποιητές που θα βάλουμε στα καλάμια θα είναι μαιμουδάκια ανάμεσα στο δεύτερο και τρίτο δαχτυλίδι(οδηγό) και sialum στις μύτες.
 
 
Η επιλογή της σωστής αρματωσιάς θα πρέπει να γίνει με μόνο κριτήριο την διακριτικότητα. Έτσι δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καταλληλότερη αρματωσιά από την απλή μονάγκιστρη με συρόμενο μολύβι τύπου ''ελιά''(στην κατηγορια ''ΑΡΜΑΤΩΣΙΕΣ-BEACH LEDGERING περιγράφεται αναλυτικά η κατασκευή της συγκεκριμένης αρματωσιάς). Και αυτό γιατί η τσιπούρα πλησιάζει το δόλωμα με πολύ καχυποψία. Το επεξεργάζεται, το παίρνει μαζί της για 1.0m-1.5m και αφού βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει καμία παγίδα το καταπίνει. Η μάνα θα πρέπει να έχει διάμετρο 0.30mm και μήκος 1.5m-2.5m. Το παράμαλο θα πρέπει να είναι οπωσδήποτε fluorocarbon με διάμετρο 0.25mm και μήκος 1.0m-2.0m. Τα αγκίστρια πρέπει να είναι τύπου στρόγγυλο N.2.0-3.0. Είναι λάθος στο συγκεκριμένο ψάρεμα να αντικαταστήσουμε το βαρίδιο τύπου ''ελιά'' με sissy καθώς έτσι μειώνεται κατά πολύ η διακριτικότητα της αρματωσιάς.
 
 
 
 

Εκλεκτά δολώματα για την τσιπούρα είναι το μύδι, η πορφύρα, το σκαρτσίνι, το καβουράκι, ο αμερικάνος, το φαραώ, η τριχιά, το μονοδόλι και ο ακροβάτης. Από προσωπική εμπειρία θα πρότεινα μονοδόλι, μύδι, πορφύρα, σκαρτσίνι, αμερικάνο και καβουράκι
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Αφού δολώσουμε τις αρματωσιές μας και τις ρίξουμε στο νερό, στήνουμε τα καλάμια πάνω στην βάση με μια μικρή κλίση και περιμένουμε το τσίμπημα της ''μεγαλειοτάτης'' με τα φρένα του μηχανισμού λυμένα. Το μυστικό εδώ πέρα είναι η σωστή αποκωδικοποίηση του τσιμπήματός της. Δεν πρέπει να χάνουμε την ψυχραιμία μας από το πρώτο τσίμπημα και να προχωράμε στο κάρφωμα, καθώς έτσι είναι πολύ πιθανό να χάσουμε το ψάρι. Θα πρέπει να περιμένουμε υπομονετικά και για άλλα τσιμπήματα, τα οποία θα μας βεβαιώσουν ότι το δόλωμα βρίσκεται στο στόμα της τσιπούρας και αυτή είναι έτοιμη να το καταπιεί. Τότε είναι που θα καρφώσουμε με δύναμη. Στη συνέχεια θα δέσουμε τα φρένα και με την βοήθεια του γρήγορου και δυνατού μηχανισμού θα φέρουμε το ψάρι έξω χωρίς να φτάνουμε την πετονιά στα όρια της.
 
 
Το ψάρεμα της τσιπούρας αποτελούσε ανέκαθεν ένα πολύ δύσκολο είδος ψαρέματος, το οποίο απαιτεί πολύ υπομονή και μεγάλη δεξιοτεχνία. Ψάρια σαν την τσιπούρα μας δείχνουν τα λάθη που κάνουμε στο ψάρεμα και μας χαρίζουν πάντα ευχάριστες στιγμές και μεγάλες συγκινήσεις
 
 
 
 
GREEK CASTERS

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

ΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΝ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΦΡΕΣΚΑ

ΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΑΝ ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΠΟΥ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΦΡΕΣΚΑ

 
 
 



   Τις προάλλες μου άνοιξε chat η ξαδέρφη μου η Τάνια, έξαλλη επειδή αγόρασε μια τσιπούρα να την μαγειρέψει και στο τέλος αποδείχτηκε ότι το ψάρι δεν ήταν φρέσκο. Και ως συνήθως ποιός φταίει; Μα ο GREEK_CASTER φυσικά, που δεν μας έμαθε πως να καταλαβαίνουμε αν ένα ψάρι είναι φρέσκο ή όχι. Προκειμένου λοιπόν να επανορθώσω πήρα την απόφαση να γράψω αυτό το άρθρο και να εξηγήσω αναλυτικά τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να σιγουρευτούμε αν ένα ψάρι είναι φρέσκο.
 
 
 



Πρώτα όμως πρέπει να κατανοήσουμε τι εννοούμε όταν λέμε ''φρέσκο ψάρι''. Ένα ψάρι θεωρείται φρέσκο τις πρώτες 12 με 18 ώρες από την στιγμή που έχει βγεί από τα δίχτια, το παραγάδι, τις αρματωσιές κτλ και έχει συντηρηθεί σωστά πάνω σε πάγο. Μετά απο τις 18 ώρες αρχίζει η αλλοίωση του ψαριού, αυτό δεν σημαίνει όμως απαραίτητα ότι είναι ακατάλληλο για κατανάλωση.
 
Όταν λοιπόν κάνουμε βόλτα στα ψαράδικα για να αγοράσουμε ψάρια πρέπει να προσέχουμε τα εξής:
 
  • Τα μάτια: Τα μάτια του ψαριού θα πρέπει να γυαλίζουν, να είναι καθαρά και εξογκωμένα. Σε περίπτωση που είναι θολά δεν σημαίνει ότι το ψάρι δεν είναι φρέσκο καθώς αν το μάτι έρθει σε επαφή με τον πάγο για αρκετή ώρα αρχίζει να θολώνει.
 
  • Τα βράγχια: Θα πρέπει να έχουν ένα βαθύ και έντονο κόκκινο χρώμα και ν αείναι ματωμένα. Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι πολλές φορές τα βράγχια βάφονται με κόκκινο χρώμα έτσι ώστε να ξεγελαστεί ο καταναλωτής. Αν όμως τρίψουμε λίγο τα βράγχια τότε το χρώμα φεύγει.
 
  • Το σώμα: Το σώμα του ψαριού πρέπει να είναι σκληρό και άκαμπτο. Επίσης το δέρμα του πρέπει να είναι ελαστικό. Υπάρχουν ψάρια που το σώμα τους μαλακώνει πολύ γρήγορα, όπως ο μπακαλιάρος, το σκουμπρί, η παλαμίδα και άλλα. Σε τέτοιες περιπτώσεις καταφεύγουμε στα υπόλοιπα στοιχεία της λίστας.
 
  • Η μυρωδιά: Το ψάρι πρέπει να μυρίζει καθαρό θαλασσινό νερό και ιώδιο. Εαν η μυρωδιά είναι δυσάρεστη τότε το ψάρι δεν είναι φρέσκο.
 
  • Το χρώμα: Το ψάρι πρέπει να λάμπει και να έχει καθαρό μεταλλικό χρώμα. Πολλές φορές χρησιμοποιείται βορικό οξύ ώστε το ψάρι να αποκτά μεταλλικό χρώμα και να παραπλανείται ο καταναλωτής. Σε αυτή την πρίπτωση χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή καθώς το βορικό οξύ είναι επικίνδυνο για την υγεία.
 
  • Τα λέπια: Τα λέπια θα πρέπει να είναι κολλημένα και ομοιόμορφα. Οποιαδήποτε αλλοίωση παρατηρηθεί στα λέπια σημαίνει ότι το ψάρι δεν είναι φρέσκο.
 
  • Η υφή: Όταν το ψάρι είναι φρέσκο έχει πάνω στο σώμα του μια γλοιώδη ουσία με αποτέλεσμα όταν το πιάνουμε να γλιστράει εύκολα από τα χέρια μας. Εαν παρατηρήσουμε ότι το ψάρι δεν γλιστράει καθόλου πάνω στα χέρια μας τότε δεν είναι φρέσκο.
 
  • Τα εντόσθια: Όταν καθαρίζεται ένα φρέσκο ψάρι τα εντόσθια του βγαίνουν ολόκληρα χωρίς να σπάνε ή να ανοίγουν.
 


Προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ποιότητα των ψαριών που αγοράζουμε θα πρέπει να προμηθευόμαστε ψάρια αλιευμένα σε ελληνικές θάλασσες κατευθείαν από τα καίκια στο λιμάνι ή από ένα ιχθυοπωλείο το οποίο είναι αξιόπιστο. Σε κάθε περίπτωση τα ψάρια πάνω στους πάγκους ή στα τελάρα θα πρέπει να βρίσκονται μέσα σε πάγο.
 
 
 
 
 
 
 
 


Το ψάρι αποτελεί ένα από τα πιό ευαίσθητα και ακριβά τρόφιμα. Συνεπώς η συντήρηση του ψαριού μετά την αγορά παίζει καθοριστικό ρόλο στην ποιότητά του. Εαν αγοράσαμε φρέσκα ψάρια και δεν σκοπεύουμε να τα καταναλώσουμε την ίδια ημέρα τότε πρέπει να τα συντηρήσουμε στους 0-2 βαθμούς Κελσίου μέσα σε ένα πλαστικό κουτί ή σε μία σακούλα με πάγο με την κοιλιά προς τα κάτω.
 
 
 
 
 
 
 
 




Τέλος θα ήθελα να εκφράσω τον εξής προβληματισμό. Είναι πραγματικά ντροπή για την τέχνη του ψαρέματος μερικοί ψαράδες να ξεγελάνε τους καταναλωτες και να τους δίνουν χαλασμένα ψάρια θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους. Είτε ερασιτέχνες, είτε επαγγελματίες είμαστε όλοι πάνω απ'όλα ψαράδες και πρέπει να σεβόμαστε το αντικείμενο μας, όχι να το ντροπιάζουμε.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
GREEK CASTERS


Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ΨΑΡΕΜΑ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ BEACH LEDGERING

ΨΑΡΕΜΑ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ BEACH LEDGERING

 
 
 
Αν και η μουρμούρα αποτελεί ένα από τα πρώτα ψάρια των αρχαρίων, το ψάρεμα της είναι δύσκολο και πολλές φορές ''εκνευριστικό''. Χρειάζεται υπομομή, διακριτικότητα και προσοχή στην λεπτομέρεια προκειμένου να ψαρέψουμε αυτά τα πανέμορφα ψάρια. Και αυτό γιατί η κάθε κίνηση της μουρμούρας χαρακτηρίζεται από δυσταγμό και καχυποψία. Είναι ένα σχετικά μικρό ψάρι που συχνάζει σε αμμώδη βυθούς κοντά στις ακτές. Συνεπώς η πιο κατάλληλη τεχνική για το ψάρεμα της μουρμούρας είναι το beach ledgering.
 
 
 


Τα καλάμια που θα χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να είναι καλάμια beach ledgering ,τα περιβόητα ''μουρμουροκάλαμα'', με μήκος 3.50m-4.20m, casting weight 100gr και με πάρα πολύ ευαίσθητες μύτες. Η μουρμούρα πλησιάζει με πολύ δυσταγμό το δόλωμα επεξεργάζοντάς το πρωτού το καταπιεί. Το τσίμπημα της τις περισσότερες φορές είναι ελαφρύ και χωρίς τους κατάλληλους ειδοποιητές περνάει απαρατήρητο. Πολλές φορές η μουρμούρα παίρνει το δόλωμα στο στόμα της και κινείται προς την ακτή με αποτέλεσμα το τσίμπημά της να μην γίνεταο αντιληπτό. Ο μηχανισμός θα πρέπει να είναι αξιόπιστος και γρήγορος.
 
 
 
 
Η καλύτερη εποχή για το ψάρεμα της μουρμούρας είναι από τις αρχές της άνοιξης έως τα τέλη του καλοκαιριού, όπου  τα μουρμούρια πλησιάζουν τις ακτές. Παρ'όλα αυτά μπορούμε τα ψαρέψουμε μουρμούρια και τον υπόλοιπο χρόνο αρκεί οι βολές μας να είναι μεγάλες. Η περιοχή που θα διαλέξουμε θα πρέπει να έχει οπωσδήποτε αμμώδη βυθό, καθώς τα μουρμούρια συνηθίζουν να ψάχνουν ανά κοπάδια την άμμο για τροφή, όπως διάφορα σκωληκοειδή, καβουράκια κτλ. Πολλές φορές βρίσκουμε μουρμούρια και στα λιμάνια.
 
 
 
Οι αρματωσιές που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι:
  • απλή μονάγκιστρη με συρόμενο βαρίδιο τύπου ''ελιά'' (η συγκεκριμένη αρματωσιά ψαρεύει συνήθως μεγάλα μουρμούρια)
  • το κλασσικό διπλάρι
  • patter noster (ο σύνδεσμος θα πρέπει να τοποθετηθεί λίγο πριν το βαρίδιο)
Στην κατηγορία ''ΑΡΜΑΤΩΣΙΕΣ-BEACH LEDGERING'' περιγράφω αναλυτικά τον τρόπο κατασκευής της κάθε παραπάνω αρματωσιάς.
 
 
 
 
Στο διπλάρι και στο patter noster δεν πρέπει να ξεχνάμε το ειδικό βαρίδιο για μουρμούρια που έχει προεξοχές(''δοντάκια'') προκειμένου να αφήνει γραμμές στην άμμο. Τα μουρμούρια αντιλαμβάνονται αυτές τις γραμμές ως ίχνη που αφήνουν τα σκουλήκια, τα καβουράκια, τα σκαρτσίνια κτλ. Στην απλή μονάγκιστρη το βαρίδιο τύπου ''ελιά'' κινείται από τα διάφορα ρεύματα πάνω στην άμμο με αποτέλεσμα το δόλωμα να φαίνεται πιο φυσικό. Τα αγκίστρια θα πρέπει να είναι τύπου Aberdeen N.2.0-7.0. Επίσης όσον αφορά την απλή μονάγκιστρη θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε δύο αγκίστρια αντί για ένα, τα οποία θα συνδέονται στο παράμαλο με πετονιά μήκους έως 15 πόντους.
 
 
 
 
 
Τα δολώματα που θα επιλέξουμε για το ψάρεμα της μουρμούρας θα είναι το μονοδόλι, η τριχιά, ο αμερικάνος, το σκουλήκι ιωδίου, το σκαρτσίνι, το κόκκινο καραβιδάκι, το μαμούνι και ο ακροβάτης. Το μονοδόλι δουλεύει καλύτερα όταν φυσάει ελαφρύς νοτιάς. Η τριχιά προτού δολωθεί θα πρέπει να τοποθετηθεί μέσα σε γλυκό νερό για πέντε λεπτά και μετα να στεγνώσει σε μια πετσέτα, ώστε να σφίξει. Είναι πολύ σημαντικό τα δολώματά μας να είναι ζωντανά και να δολώνονται ολόκληρα πάνω στο αγκίστρι με βοηθητική βελόνα.
 
 
 
 
 
 
 
 
Αφού δολώσουμε τις αρματωσιές και τις ρίξουμε στο νερό τοποθετούμε τα καλάμια μας στην βάση με μια μικρή κλίση και λύνουμε τα φρένα του μηχανισμού. Οι ειδοποιητές που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι sialum πάνω στις μύτες των καλαμιών και ''μαιμουδάκια'' μεταξύ του δεύτερου και τρίτου δαχτυλιδιού(οδηγού). Πρέπει να μαζεύουμε κατά διαστήματα λίγο την πετονιά, ώστε να μετακινείται η αρματωσιά και το ειδικό βαρίδιο να αφήνει γραμμές στην άμμο. Όταν σιγουρευτούμε από τους ειδοποιητές ότι το ψάρι έχει πάρει το δόλωμα στο στόμα του και κινείται τότε προχωράμε στο κάρφωμα. Στη συνέχεια το ανεβάζουμε γρήγορα έξω χωρίς να αφήνουμε ελεύθερη πετονιά(καλούμα) με την βοήθεια του γρήγορου μηχανισμού.
 
 
 
 
GREEK CASTERS
 
 
 


Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΜΟΝΑΓΚΙΣΤΡΗ ΜΕ SISSY

ΜΟΝΑΓΚΙΣΤΡΗ ΜΕ SISSY

 
 
 
Πρόκειται για μια αρματωσιά η οποία αποτελεί εξέλιξη της απλής μονάγκιστρης με βαρίδιο τύπου ''ελιά'' με πολύ καλές αποδόσεις στο ψάρεμα της μουρμούρας(μεγάλα μουρμούρια), της τσιπούρας και του γοφαριού. Εφαρμόζεται τόσο στην τεχνική του beach ledgering όσο και στην τεχνική του surf casting. Βέβαια το είδος του βαριδίου που τοποθετείται στο sissy είναι διαφορετικό ανάλογα με την τεχνική που ακολουθούμε. Στο συγκεκριμένο άρθρο αναφέρομαι στην χρήση της αρματωσιάς στα πλαίσια της τεχνικής του beach ledgering.
 Ακολουθεί η εικόνα της αρματωσιάς:
 
 
 
 
 

 

 

ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ


=> Το sissy τοποθετείται πάνω στην μάνα και κινείται ελεύθερα πάνω σε αυτή χωρίς να την καταπονεί.
 
 
 
 
=> Το βαρίδιο τοποθετείται πάνω στο sissy. Το βάρος του πρέπει να είναι 60gr-80gr.
 
 
=> Το νούμερο του αγκιστριού εξαρτάται απο τα ψάρια που κυνηγάμε και απο το δόλωμα που θα δολώσουμε.
  • Αν ψαρεύουμε τσιπούρες τότε το αγκίστρι πρέπει να είναι τύπου στρόγγυλο N.2.0-3.0
  • Αν ψαρεύουμε μουρμούρια τότε το αγκίστρι πρέπει να είναι τύπου Aberdeen N.2.0-7.
  • Αν ψαρεύουμε γοφάρια τότε το αγκίστρι πρέπει να είναι N.1.0-N.2.0.

 
=> Το παράμαλο πρέπει να είναι fluorocarbon(αόρατη πετονιά) μήκους 1m-2m και να έχει διάμετρο 0.20mm-0.25mm. Για μήκη απο 1.5m και πάνω απαιτείται η χρήση bait clip αλλιώς η ρίψη είναι πρακτικά αδύνατη. 
 
*Σε περίπτωση που κυνηγάμε γοφάρια το παράμαλο πρέπει να έχει διάμετρο 0.30mm και να συνδέεται με συρμάτινο παραμαλάκι πριν το αγκίστρι.

 
=> Η μάνα πρέπει να είναι καλής ποιότητας απλή πετονιά μήκους 1.5m-2.5m με διάμετρο 0.30mm-0.35mm.
 
=> Το στριφτάρι πρέπει να είναι όσο πιο μικρό και διακριτικό γίνεται χωρίς όμως να χάνει την αντοχή του.
 
=> Η φωσφοριζέ χάντρα απο σιλικόνη απαιτείται προκειμένου να τραβάει την προσοχή των ψαριών και να προστατεύει τον κόμπο της μάνας στο στριφτάρι.
 
 
=> Πριν τη φωσφοριζέ χάντρα πρέπει να τοποθετήσουμε ένα σωληνάκι απόστασης.
 
=>Η αρματωσιά θα καταλήγει σε στριφτάρι όπου θα γίνεται η σύνδεση με την στριφταροπαραμάνα.
Παρακάτω ακολουθούνε οι κόμποι που θα χρησιμοποιήσουμε για την συγκεκριμένη αρματωσιά:



Παραπάνω έγραψα ότι η συγκεκριμένη αρματωσιά εξειδικεύεται στο ψάρεμα της τσιπούρας, της μουρμούρας(μεγάλα μουρμούρια) και του γοφαριού. Η τσιπούρα και η μουρμούρα είναι ψάρια  πολύ πονηρεμένα και συνηθίζουν θα ελέγχουν πρώτα το δόλωμα, να το πέρνουν μαζί τους για περίπου 1m-1.5m και μετα να προσπαθουν να το καταπιούν. Παρατηρούμε λοιπόν στην αρματωσιά μας ότι η μάνα είναι 1.5m-2.5m και κινείται ελεύθερα μέσα απο το βαρίδιο χωρίς να προβάλει αντίσταση, αφήνοντας έτσι το ψάρι να πάρει μαζί του το δόλωμα πριν το καταπιεί ή το καρφώσουμε. Τέλος το παράμαλο έχει μήκος 1m-2m έτσι ώστε το δόλωμα να είναι μακριά από το στριφτάρι και το βαρίδιο προκειμένου το ψάρι να μην υποψιαστεί τίποτα. Αντίθετα το τσίμπημα του γοφαριού είναι δυνατό χωρίς ίχνος δυσταγμού.
 
 
 
 
GREEK CASTERS